نوشته ها در دسته بندی: بیماری های پوست

ریزش مو چیست؟

معمولاً طاسی یا ریزش مو مشکلی است که بزرگسالان باید نگران آن باشند؛ اما امکان دارد نوجوانان نیز دچار آن شوند و این اتفاق نشانۀ وجود یک مشکل است.
ریزش مو در نوجوانی ممکن است به این معنی باشد که شخص رژیم غذایی مناسبی ندارد یا بیمار است. بعضی از داروها یا روش‌های درمانی (مثل شیمی‌درمانی) نیز منجر به ریزش مو می‌شوند. حتی بستن و کشیدن موها برای مدت طولانی نیز ممکن است این مشکل را ایجاد کند.
ریزش مو می‌تواند استرس‌زا باشد و در دوران نوجوانی بیشتر به‌صورت موقت رخ می‌دهد. در صورت موقت بودن، موها بعد از رفع مشکل مجدداً رشد می‌کنند.

دانستنی‌های مو

مو از نوعی پروتئین به نام کراتین ساخته شده است. هر تار مو از ساقه (قسمتی که دیده می‌شود)، یک ریشه در زیر پوست و فولیکول تشکیل شده و فولیکول جایی است که ریشۀ مو از آنجا رشد می‌کند. در انتهای بخش پایینی فولیکول، پیاز مو قرار دارد که رنگ‌دانۀ مو (ملانین) در این بخش تولید می‌شود.
بیشتر افراد هر روز بین ۵۰ تا ۱۰۰ تار مو از دست می‌دهند که رشد مجدد مو از همان فولیکول موجود در پوست سر، جای آن‌ها را پر می‌کند. ریزش مو در این حد کاملاً طبیعی است و جای نگرانی ندارد؛ ولی اگر بیشتر شود، احتمالاً مشکلی وجود دارد.
اگر نمی‌دانید علت ریزش مو شما چیست، با پزشک مشورت کنید. پزشک می‌تواند علت این مشکل را تشخیص دهد و در صورت لزوم بیماری زمینه‌ای عامل آن را درمان کند.

عوامل مؤثر در ابتلا

فهرست زیر عواملی را نشان می‌دهد که ممکن است ریسک ریزش مو را بالا ببرند:

• سابقۀ خانوادگی در زمینه کچلی از سمت پدر یا مادر؛
• سن‌وسال؛
• کاهش وزن چشمگیر؛
• ابتلا به برخی از بیماری‌ها مثل دیابت و لوپوس؛
• استرس؛
• تغذیۀ نامناسب.

علائم و نشانه‌ها

بسته به علت، امکان دارد ریزش مو به روش‌های مختلفی خودش را نشان دهد. ممکن است ناگهانی یا به‌مرور اتفاق بیفتد و فقط پوست سر یا کل بدن را تحت‌تأثیر قرار دهد.

ممکن است ریزش مو علائم و نشانه‌های زیر را داشته باشد:

کم‌پشت شدن تدریجی موهای روی سر

رایج‌ترین مدل ریزش مو همین کم‌پشت شدن تدریجی موهای روی سر است که با بالارفتن سن رخ می‌دهد. در آقایان اغلب خط مو از پیشانی شروع به عقب‌رفتن می‌کند؛ ولی در خانم‌ها معمولاً این عقب‌نشینی گسترده‌تر است. یکی از الگوهای ریزش مو که روزبه‌روز در میان خانم‌های مسن گسترش پیدا می‌کند، عقب‌نشینی خط مو یا آلوپسی فیبروزان پیشانی است.

نقاط طاس دایره‌ای یا تکه‌تکه

در بعضی از افراد موهای پوست سر، ریش یا ابرو به‌صورت نقاط پراکنده یا دایره‌ای می‌ریزد (ریزش مو سکه ای). امکان دارد پوست پیش از ریزش مو بخارد یا دردناک شود.

ریزش ناگهانی مو

ممکن است یک شوک ناگهانی جسمی یا روانی منجر به ریزش مو شود. در چنین حالتی موها هنگام شانه کشیدن، شست‌وشو یا حتی کشیدن آرام، به‌صورت دسته‌ای می‌ریزند. این نوع ریزش مو معمولاً منجر به نازک‌شدن کلی موها می‌شود؛ اما بروز آن موقتی است.

ریزش موی تمام بدن

ممکن است بعضی از بیماری‌ها و روش‌های درمانی (مثل شیمی‌درمانی) باعث شوند که موها در سرتاسر بدن بریزند. در چنین حالتی معمولاً موها مجدداً رشد می‌کنند.

ظاهرشدن نقاط پوسته‌پوسته در سرتاسر پوست سر

این حالت نشانۀ کرم حلقوی پوست سر است و ممکن است با شکستن موها، قرمزی، تورم و گاهی اوقات ترشحات همراه باشد.

علائم هشدار

اگر ریزش موی مداوم خودتان یا فرزندتان شما را نگران کرده و می‌خواهید آن را درمان کنید، به پزشک مراجعه کنید. خانم‌هایی که دچار عقب‌نشینی خط مو (آلوپسی فیبروزان پیشانی) شده‌اند باید برای درمان زودهنگام با پزشک مشورت کنند تا جلوی کچلی دائم و محسوس را بگیرند.

همچنین اگر دچار ریزش مو سکه ای یا ناگهانی شُدید یا هنگام شانه‌کشیدن یا شستن موهای خودتان یا فرزندتان بیش از حد معمول ریخت، با پزشک صحبت کنید. ممکن است ریزش ناگهانی مو نشانۀ وجود یک بیماری زمینه‌ای و نیازمند به درمان باشد.

تشخیص

بررسی‌های بالینی

پیش از تشخیص، پزشک شما را معاینه می‌کند و در مورد رژیم غذایی، روتین مراقبت از مو و سوابق پزشکی و خانوادگی می‌پرسد. همچنین ممکن است از شما آزمایش هم گرفته شود.

بررسی‌های آزمایشگاهی

آزمایش خون

این آزمایش ممکن است منجر به شناسایی بیماری‌هایی شود که باعث ریزش مو می‌شوند.

نمونه‌برداری از پوست سر (بیوپسی پوست سر)

پزشک از پوست یا تعداد کمی مو که از پوست سر چیده شده، نمونه بر می‌دارد تا ریشۀ آن‌ها را زیر میکروسکوپ بررسی کند. این بررسی به او کمک می‌کند تا بفهمد که آیا علت ریزش مو عفونت است یا خیر.

میکروسکوپ نوری

میکروسکوپ به تشخیص اختلالات احتمالی ساقۀ مو کمک می‌کند.

سایر بررسی‌ها

تست کشیدن

پزشک به‌آرامی چندین تار موی شما را می‌کشد تا ببیند که چه مقدار از آن‌ها می‌ریزند. با این آزمایش پزشک متوجه می‌شود که فرایند ریزش مو در چه مرحله‌ای است.

درمان

برای بعضی از انواع ریزش مو درمان‌های مؤثری وجود دارد. می‌توانید فرایند ریزش را متوقف یا حداقل آرام کنید. در برخی از بیماری‌ها مثل طاسی منطقه‌ای (ریزش مو سکه ای)، امکان دارد موها مجدداً طی یک سال و بدون نیاز به درمان رشد کنند. درمان‌های ریزش مو شامل درمان‌های دارویی و جراحی می‌شوند.

درمان دارویی

اگر علت ریزش مو بیماری زمینه‌ای باشد، باید آن را درمان کرد. همچنین اگر دارویی باعث ریختن موهای شما شده باشد، امکان دارد پزشک به شما توصیه کند که آن دارو را چند ماهی مصرف نکنید.

رایج‌ترین داروهای موجود برای درمان ریزش موی آندروژنیک (موروثی یا دارای الگوی مردانه) عبارت‌اند از:

ماینوکسیدیل

ماینوکسیدیل به‌صورت محلول، فوم و شامپو عرضه می‌شود. برای رسیدن به بیشترین تأثیر، خانم‌ها یک بار در روز و آقایان باید ۲ بار در روز این دارو را به پوست سرشان بزنند. بعضی از افراد ترجیح می‌دهند فوم ماینوکسیدیل را به موهای خیس بزنند.

استفاده از محصولاتی مثل ماینوکسیدیل باعث می‌شود که موهای بسیاری از افراد مجدداً رشد کند، روند ریزش موی آن‌ها کند شود یا هر دوی این مزایا را در بر خواهد داشت. جلوگیری از ریزش بیشتر مو و رشد مجدد آن به حداقل شش ماه درمان نیاز دارد و ممکن است تشخیص مفیدبودن روند آن چند ماهی طول بکشد. در صورت مفیدبودن، باید کماکان به مصرف دارو ادامه داد تا فواید آن باقی بماند.

عوارض جانبی ماینوکسیدیل شامل التهاب پوست سر و رشد ناخواسته مو روی بخش مجاور پوست صورت و دست‌ها می‌شود.

فیناستراید

فیناستراید یک داروی نسخه‌ای برای آقایان است که به‌صورت قرص و روزانه مصرف می‌شود. این دارو ریزش مو را در بیشتر مصرف‌کنندگان کاهش می‌دهد و ممکن است در برخی از افراد منجر به رشد موهای جدید شود. همچنین امکان دارد چند ماهی طول بکشد تا تأثیر فیناستراید مشخص شود و در صورتی‌که مؤثر باشد، باید به مصرف آن ادامه داد تا تأثیر آن باقی بماند. ممکن است این دارو برای آقایان بالای ۶۰ سال چندان مؤثر نباشد.

عوارض جانبی نادر فیناستراید شامل کاهش میل و کارکرد جنسی و افزایش ریسک سرطان پروستات می‌شود. خانم‌هایی که باردار هستند یا ممکن است باردار باشند، نباید قرص‌های فیناستراید خردشده یا شکسته را لمس کنند.

سایر داروها

سایر داروهای خوراکی برای درمان ریزش مو شامل اسپیرونولاکتون و دوتاستراید خوراکی می‌شود که باتوجه به شرایط فرد پزشک مصرف آن‌ها را تجویز پزشک می‌کند.

درمان غیردارویی

کاشت مو

رایج‌ترین نوع ریزش موی دائمی فقط روی سر را درگیر می‌کند. در کاشت یا ترمیم مو، موهای باقی‌مانده نقش پررنگی دارند.

هنگام کاشت مو، متخصص پوست یا جراح زیبایی موها را از قسمتی از سر که مو دارد بر می‌دارد و آن را به نقاط کچل شده پیوند می‌زند. هر تکه مویی که برداشته می‌شود بین یک تا چندین تار مو (میکروگرافت و مینی گرافت) دارد. گاهی اوقات هم یک نوار بزرگ‌تر از پوست که چندین گروه مو دارد را بر می‌دارند.

این جراحی نیازی به بستری در بیمارستان ندارد؛ اما دردناک است و به همین دلیل برای کاهش هرگونه ناراحتی به شما آرام‌بخش داده می‌شود. ریسک‌های احتمالی جراحی کاشت مو شامل خون‌ریزی، کبودی، تورم و عفونت می‌شود. امکان دارد برای رسیدن به نتیجۀ موردنظر به بیشتر از یک جراحی نیاز داشته باشید و این نکته را نیز در نظر بگیرید که علی‌رغم این جراحی، در نهایت ریزش موی ارثی پیشرفت می‌کند.

لیزردرمانی

سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) استفاده از دستگاه لیزر کم‌توان (Low level laser) را برای درمان ریزش موی موروثی در خانم‌ها و آقایان تأیید کرده است. نتایج تعدادی از مطالعات اندک و کوچک نشان داده که این درمان تراکم مو را افزایش می‌دهد. البته برای تأیید اثرات بلندمدت آن باید مطالعات بیشتری انجام شود.

تغذیه و مکمل

رژیم غذایی

بنا بر دلایل متعدد، داشتن یک رژیم غذایی سالم و متعادل مهم است. غذاهای سالم برای موهای شما فایده دارند.

مکمل‌ها

اگر نتایج آزمایش خون شما نشان دهد که به اندازه کافی بیوتین، آهن و روی دریافت نمی‌کنید، ممکن است متخصص پوست به شما توصیه کند که مکمل مصرف کنید و اگر به اندازۀ کافی پروتئین نمی‌خورید، می‌تواند به شما بگوید که چگونه مصرف آن را افزایش دهید.

مصرف مکمل بیوتین، روی و آهن فقط در صورتی مجاز است که نتایج آزمایش خون کمبود آن‌ها را نشان دهد. اگر میزان این مواد معدنی و ویتامین‌ها در حد معمول باشد، مصرف مکمل آن‌ها مضر خواهد بود. به عنوان مثال اگر آهن را بیش از حد دریافت کنید، امکان دارد دچار مسمومیت آهن شوید که نخستین نشانه‌های آن درد شکمی و استفراغ است.

معمولاً سایر مکمل‌هایی که برای درمان ریزش مو به کار می‌روند حاوی مقادیر زیادی از یک ماده مغذی هستند و از آنجایی‌که مصرف آن‌ها می‌تواند میزان آن ماده را در بدن شما بیش از حد بالا ببرد، بسیاری از متخصصین پوست توصیه می‌کنند که به جای این مکمل‌ها مولتی‌ویتامین مصرف کنید.

زندگی با ریزش مو

خودمراقبتی

امکان دارد روش‌های مختلف مراقبت از مو را امتحان کنید تا به روشی برسید که باعث می‌شود نسبت به ظاهر خود حس بهتری داشته باشید. به عنوان مثال می‌توانید روش‌های زیر را امتحان کنید:

• استفاده از محصولات حالت‌دهنده‌ای که به موهای شما حجم می‌دهند؛
• رنگ‌کردن موها؛
• انتخاب مدل مویی که باعث می‌شود قسمت طاس کمتر به چشم بیاید؛
• استفاده از کلاه‌گیس یا اکستنشن مو؛
• تراشیدن سر.

برای گرفتن ایده با آرایشگرتان مشورت کنید. همچنین می‌توانید از رویکردهای بالا برای پنهان‌کردن ریزش موی موقت یا دائم ا%B

منبع:آکسون لایف

آکنه چیست؟

آکنه یک عارضهٔ پوستی بسیار رایج است که منجر به ایجاد جوش روی صورت، پیشانی، سینه، شانه و قسمت بالایی کمر می‌شود. این بیماری می‌تواند به دلایل ژنتیکی، تغییرات سطح هورمون‌ها، استرس و مصرف محصولات بهداشتی چرب و روغنی بروز پیدا کند. این ضایعات معمولاً در سنین نوجوانی فرد را درگیر می‌کند، اما احتمال بروز آن در هر سنی وجود دارد.

انواع آکنه

آکنه انواع مختلفی دارد:

جوش سر سیاه 

این نوع جوش، نوعی برآمدگی باز روی پوست است که با چربی اضافه و پوست مرده پر شده و به دلیل اکسیدشدن این چربی‌ها ظاهر آن به صورت تیره‌رنگ مشاهده می‌شود.

جوش سر سفید

نوعی برجستگی که توسط چربی و پوست‌های مرده بسته می‌شود‌.

پاپول 

برآمدگی‌های کوچک قرمز یا صورتی‌رنگ که معمولاً ملتهب می‌شود و نسبت به لمس حساس هستند.

پوسچول (چرکدانه)

همان‌طور که از نام آن مشخص است، داخل این جوش چرک قرار دارد. از نظر ظاهری، جوش چرکی شبیه به جوش سرسفیدی است که حلقه‌های قرمز آن را احاطه کرده‌ است. پوسچول‌ها در صورت برداشتن یا خراشیدگی می‌توانند باعث ایجاد زخم شوند.

ندول

ندول نوعی جوش سفت، بزرگ و دردناک است که عمق زیادی در پوست دارد.

 کیست

کیست‌ها ضایعات پر از چرک و دردناک هستند و احتمال به‌جا‌ماندن اسکار ضایعات در این بیماران بیشتر است.

انواع جوش صورت می‌توانند روی اعتمادبه‌نفس شما تأثیر بگذارند. بهترین راه مقابله با انواع این ضایعات، مراجعه به پزشک در سریع‌ترین زمان ممکن است تا او بتواند بهترین درمان را به شما پیشنهاد دهد.

عوامل مؤثر در ابتلا

مهم‌ترین علت جوش صورت و عوامل مؤثر در ایجاد انواع آکنه، به شرح زیر است: 

سن 

هر فردی در هر سنی ممکن است به این ضایعات مبتلا شود، اما آکنه بیشتر در بین نوجوانان شایع است. 

تغییرات هورمونی 

این نوسانات در حاملگی و سن بلوغ رایج است.

سابقهٔ خانوادگی 

ژن، نقش مهمی در بروز این ضایععات دارد. اگر پدر و مادر شما سابقهٔ ابتلا به آکنه دارند، احتمال این‌که شما هم به آن مبتلا شوید زیاد است.

محصولات آرایشی و بهداشتی چرب 

امکان دارد پوست شما در قسمت‌هایی که با این محصولات در تماس است، دچار ضایعه شود.

اصطکاک و فشار روی پوست

این فاکتور توسط لوازمی مثل گوشی‌های تلفن، موبایل، کلاه کاسکت، یقه‌های تنگ و کوله‌پشتی که در تماس مستقیم با پوست قرار می‌گیرند، ایجاد می‌شود و این عامل در نهایت می‌تواند منجر به بروز ضایعات پوستی شود.

چاقی

چاقی و اضافه وزن ممکن است به تشدید ضایعات ناشی از این بیماری دامن بزنند.

علائم و نشانه‌ها 

علائم آکنه همان بروز جوش‌های پوستی است (انواع آن بالاتر توضیح داده شده است) که در نقاط مختلف بدن ظاهر می‌شود.

علائم هشدار

• در صورت پاسخگونبودن به درمان‌های خانگی و خودمراقبتی از پوست و همچنین شدید‌تر‌شدن آکنه، به متخصص پوست مراجعه کنید.
• در افراد مسن، شروع ناگهانی آکنه با شدت بالا ممکن است نشانهٔ بیماری زمینه‌ای باشد که نیاز به مراقبت‌های پزشکی دارد.

تشخیص

بررسی‌های بالینی

پزشک شما می‌تواند از طریق معاینهٔ پوست شما، وجود آکنه در آن را تشخیص دهد. برای اطمینان از تشخیص درست، احتمالاً سؤالاتی در مورد وجود سابقهٔ خانوادگی یا تجربه کردن یک دوره استرس شدید و سایر عوامل خطرساز، پرسیده می‌شود.

ممکن است از خانم‌ها سؤالاتی در مورد چرخهٔ قاعدگی هم پرسیده شود، زیرا گاهی به‌هم ریختن این سیکل می‌تواند منجر به ایجاد علایم پوستی شود؛ همچنین بروز ضایعات در افراد مسن می‌تواند نشان‌دهندهٔ بیماری زمینه‌ای باشد که نیاز به مراجعه به پزشک و بررسی بیشتر دارد. 

بررسی‌های آزمایشگاهی 

پزشک ممکن است برای بررسی بیشتر و پی‌بردن به این‌که علت بروز این ضایعات هورمونی است یا خیر، انجام آزمایش‌های هورمونی زیر را توصیه کند که عبارتند از:

• آزمایش تستوسترون

• دی هیدرو اپی آندروسترون سولفات (DHEAS)
• آزمایش هورمون تحریک کننده فولیکول (FSH)
• آزمایش هورمون لوتئینی (LH)

 بررسی‌های تصویربرداری

در تشخیص این بیماری، بررسی‌های تصویربرداری جایگاهی ندارند. 

درمان

اگر چند هفته‌ای می‌شود که محصولات بدون‌ نسخه را برای درمان امتحان کرده‌اید و نتیجه نگرفته‌اید، از پزشکتان بخواهید تا برایتان داروهای قوی تجویز کند. یک پزشک متخصص پوست می‌تواند در حوزه‌های زیر به شما کمک کند:

• کنترل آثار بیماری
• جلوگیری از ایجاد اسکار و سایر آسیب‌های ناشی از بیماری
• پنهان‌کردن جای جوش

داروهای درمان این بیماری از طریق ۲ نوع مکانیزم عمل می‌کنند:

• کاهش تولید و تجمع چربی در پوست
• درمان عفونت باکتریایی که منجر به بروز جوش شده است

معمولاً ۴ تا ۸ هفته زمان می‌برد تا اثربخشی درمان مشخص شود؛ همچنین ممکن است ماه‌ها یا سال‌ها طول بکشد تا ضایعات پوستی شما به‌طور کامل از بین برود. بنابراین برای درمان و مشاهدهٔ اثربخشی باید صبور باشید.

درمان دارویی

داروهای موضعی

رایج‌ترین داروهای موضعی برای درمان آکنه عبارتند از:

رتینوئیدها

این دسته از داروها برای درمان آکنه متوسط مفید هستند. این داروها به شکل کرم، ژل و لوسیون عرضه می‌شوند.

آنتی‌بیوتیک‌های موضعی

آنتی‌بیوتیک‌های موضعی که معمولاً به شکل کرم یا محلول عرضه می‌شوند، رشد باکتری‌های مولد آکنه را کنترل می‌کنند و التهاب ناشی از آن‌ها را کاهش می‌دهند.

بنزوئیل پروکساید

بنزوئیل پروکساید باکتری‌های سطحی که اغلب آکنه را تشدید می‌کند مورد هدف قرار می‌دهد. ممکن است بنزوئیل پروکساید در ترکیب با یک رتینوئید موضعی تجویز شود. در این حالت، باید بنزوئیل پروکساید را صبح‌ها و رتینوئید را شب‌ها استفاده کرد.

سالیسیلیک اسید

این دارو معمولاً به‌صورت لوسیون یا پاک‌کننده عرضه می‌شود و به حذف لایهٔ آسیب‌دیده و رویی پوست کمک می‌کند.

آزلائیک اسید

آزلائیک اسید یک اسید طبیعی است که توسط مخمر تولید می‌شود و خاصیت ضد باکتریایی دارد.

داپسون

نوعی ژل موضعی است که دارای خواص ضد باکتری و ضد التهاب است.

داروهای خوراکی

آنتی‌بیوتیک‌ها

معمولاً برای درمان انواع متوسط تا شدید بیماری ممکن است به آنتی‌بیوتیک خوراکی برای از بین بردن باکتری‌ها  نیاز داشته باشید که مصرف آن‌ها تنها با تجویز پزشک توصیه می‌شود.

اسپیرونولاکتون

در صورتی که درمان با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی مؤثر واقع نشود، ممکن است داروی اسپیرونولاکتون (آلداکتون) برای زنان و دختران نوجوان تجویز شود. این دارو با مهار اثر هورمون‌های آندروژن بر غدد تولید‌کنندهٔ چربی عمل می‌کند.

داروهای ضد بارداری خوراکی

این داروها می‌توانند به رفع جوش‌های مرتبط با چرخه‌ٔ قاعدگی کمک کنند. 

ایزوترتینوئین

این دارو برای درمان موارد شدید بیماری در افرادی که به درمان‌های دیگر پاسخ ندادند تجویز می‌شود.

  استروئید

ندول‌های بزرگ و کیست‌ها  را می‌توان با تزریق داروهای استروئیدی درمان کرد. در این روش دارو به صورت مستقیم به داخل ضایعهٔ پوستی تزریق شده که باعث کاهش التهاب  و درد می‌‌شود.

درمان غیردارویی

لیزر

در حال حاضر عمدتاً از لیزر برای درمان اسکار ناشی از ضایعات پوستی (جای جوش) استفاده می‌شود. لیزر منجر به تحریک ساخت کلاژن و تولید سلول‌های جدید در پوست می‌شود.

لایه‌برداری شیمیایی (پاکسازی و پیلینگ شیمیایی پوست) 

از این روش برای درمان اسکار جوش استفاده می‌شود و در طی آن از مواد شیمیایی خاص برای برداشتن لایهٔ قدیمی و رویی پوست استفاده می‌کنند. زمانی که این لایه برداشته می‌شود، پوست جدیدی به‌جای آن رشد می‌کند که صاف‌تر بوده و می‌تواند آثار بیماری را کاهش دهد.

تغذیه و مکمل

رژیم غذایی

نقش رژیم غذایی در این بیماری بحث برانگیز است. بعضی از مطالعات نشان می‌دهد که بین خوردن شیر گاو و افزایش ریسک ابتلا به بیماری، ارتباط ضعیفی وجود دارد. علت وجود این ارتباط، به هورمون‌هایی باز می‌گردد که به‌صورت طبیعی در شیر وجود دارند. با این حال، هیچ مدرک محکمی دال بر تأثیر شیر، غذاهای پرچربی یا شکلات در افزایش ریسک ابتلا به این بیماری وجود ندارد.

با این حال کاهش التهاب پوستی ناشی از جوش های پوستی، از طریق یک رژیم غذایی متعادل و مغذی امکان‌پذیر است. این رژیم باید شامل حجم زیادی از میوه و سبزیجات تازه با سطح بالایی از ویتامین سی و کاروتن باشد.

مکمل‌ها

روغن درخت چای

ژل‌هایی که دارای حداقل ۵ درصد روغن درخت چای هستند ممکن است به‌اندازهٔ لوسیون‌های دارای ۵ درصد بنزوئیل پروکساید، مؤثر باشند. البته سرعت تأثیر روغن درخت چای کندتر از بنزوئیل پروکساید است.

مکمل مخمر آبجو

سویه‌ای از مخمر آبجو می‌تواند (در صورت مصرف خوراکی) به کاهش ضایعات پوستی مربوط به این بیماری کمک کند.

زندگی با آکنه

خودمراقبتی

برای پیشگیری یا کنترل ایم بیماری در موارد خفیف یا متوسط، می‌توانید از محصولات بدون نسخه استفاده کنید یا تکنیک‌های مراقبت از پوست و سایر تکنیک‌های مراقبتی زیر را به کار ببرید:

نقاط درگیر را با یک شویندهٔ ملایم بشویید

دو بار در روز، صورت خود را به کمک دست‌ها و با استفاده از آب گرم و یک شویندهٔ ملایم بشویید. اگر موهای شما چرب است، هر روز آن را با آب و شامپو شست‌وشو دهید و هنگام تراشیدن موهای مناطق درگیر، با احتیاط عمل کنید. لازم به ذکر است شست‌وشوی زیاد می‌تواند منجر به حساسیت پوستی شود.

از مواد تحریک‌کنندهٔ پوست استفاده نکنید

محصولاتی مثل اسکراب‌های صورت، سرم‌های پاک‌کننده و ماسک‌های صورت می‌توانند منجر به تحریک پوست ‌شوند و جوش را تشدید کنند. محصولات آرایشی بهداشتی چرب نیز باعث تشدید آکنه شده و توصیه می‌شود به‌جای آن‌ها، از محصولات بر پایهٔ آب استفاده کنید تا احتمال ایجاد ضایعه پوستی را به حداقل برسانید.

از پوست خود در برابر آفتاب محافظت کنید

برخی از داروهای درمان این بیماری پوست شما را نسبت به نور خورشید و آفتاب حساس‌تر می‌کنند. در مورد تجویز چنین داروهایی، از پزشکتان سؤال کنید و اگر پاسخش مثبت بود، تا حد ممکن در معرض تابش مستقیم نور آفتاب قرار نگیرید و به‌صورت منظم از کرم‌های مرطوب‌کنندهٔ حاوی ضد آفتاب استفاده کنید.

از تماس یا فشردن نقاط مستعد آکنه خودداری کنید 

انجام این کارها منجر به ایجاد ضایعات پوستی بیشتر، عفونت و زخم می‌شود.

پس از فعالیت بدنی سنگین دوش بگیرید 

چربی و عرق به‌جا مانده روی پوست، می‌تواند منجر به بروز جوش شود.

سلامت روان 

آسیب‌های ناشی از آکنه تنها به ظاهر شخص مربوط نمی‌شود؛ زیرا وجود ضایعات متعدد پوستی می‌تواند به سلامت روحی و روانی فرد نیز از طریق تحت تاثیر قرار دادن زیبایی لطمه بزند. آسیب های روانی این بیماری شامل موارد زیر است:

• افسردگی
• اضطراب
• اعتماد‌به‌نفس پایین
• تخریب تصویری که فرد از خود دارد
• کاهش کیفیت زندگی
• احساس تنهایی 

همچنین مطالعات نشان می‌دهد که هر چقدر مدت‌زمان ابتلا به این بیماری طولانی‌تر شود، احتمال آسیب‌رساندن آن به احساسات فرد نیز بیشتر می‌شود؛ زیرا بدون درمان، این جوش ها بدتر شده و پس از تشدید آن، زخم‌های ناشی از جوش روی پوست نمایان می‌شود.

درمان‌های زودهنگام منجر به پاک‌سازی پوست ‌شده و از تشدید ضایعات پوستی و مشکلات روحی متعاقب آن، جلوگیری می‌کند. برخی از افراد باید این درمان‌ها را برای پیشگیری از عود مجدد بیماری ادامه دهند. احتمالاً برای بیشتر افراد تداوم درمان، بسیار آسان‌تر از درگیری با اضطراب‌های فراگیر و زخم‌های ناشی از این بیماری است. 

داروها

•  آداپالن 
• تتراسایکلین 
• ایزوترتینوئین

منبع:آکسون لایف

ویتیلیگو چیست؟

 ویتیلیگو یا پیسی، یک بیماری پوستی است که باعث ایجاد لکه‌های سفیدرنگ در پوست و گاهی اوقات در مو می‌شود. در واقع می‌توان گفت که این بیماری باعث از بین رفتن رنگ‌دانه در پوست یا مو می‌شود. پزشکان دقیقاً مطمئن نیستند که چه چیزی بیماری ویتیلیگو را ایجاد می کند، اما گمان می‌کنند که این بیماری ناشی از یک پاسخ خود ایمنی در بدن است.

در بیماری‌های خود ایمنی، سیستم مبارزه با عفونت بدن که «سیستم ایمنی» نامیده می‌شود، به سلول‌های سالم بدن حمله می‌کند. در بیماری پیسی یا ویتیلیگو سلول‌های آسیب‌دیده همان‌ سلول‌هایی هستند که رنگ خود را از دست می‌دهند.

انواع ویتیلیگو

بسته به نوع ویتیلیگویی که به آن مبتلا هستید، این بیماری ممکن است بر: 

• تقریباً تمام سطح پوست (بیش از ۸۰٪) شما تأثیر بگذارد. در این نوع که ویتیلیگوی یونیورسال نامیده می‌شود، تغییر رنگ، تقریباً در تمام سطح پوست دیده می‌شود.
• بسیاری از قسمت‌های بدن شما تاثیر بگذارد و رایج‌ترین نوع این بیماری است که ژنرالیزه نامیده می‌شود. در این بیماری، لکه‌های تغییر رنگ یافته، اغلب به‌طور مشابه و متقارن در بدن پیشرفت می‌کنند.
• فقط یک طرف یا قسمتی از بدن شما تاثیر بگذارد. این نوع بیماری که ویتیلیگو سگمنتال نامیده می‌شود، در سنین پایین‌تر رخ می‌دهد؛ یک یا دو سال پیشرفت می‌کند و سپس متوقف می‌شود.
• یک یا فقط چند ناحیه از بدن را تحت تأثیر قرار دهد. به این نوع، ویتیلیگوی موضعی یا کانونی می‌گویند.
• صورت و دست‌ها تأثیر بگذارد. در این نوع که ویتیلیگو آکروفیشال نامیده می‌شود، لکه‌های سفید روی صورت، دست‌ها و اطراف منافذ بدن مانند چشم‌ها، بینی و گوش‌ها دیده می‌شود.

پیش‌بینی چگونگی پیشرفت این بیماری دشوار است. گاهی اوقات پیشرفت و ایجاد لکه‌ها بدون نیاز به درمان متوقف می‌شود، اما در بیشتر موارد، از دست دادن رنگدانه‌های پوستی در بسیاری از قسمت‌های بدن گسترش پیدا می‌کند و در نهایت بیشتر پوست را درگیر می‌کند. 

عوامل مؤثر در ابتلا

• سابقهٔ خانوادگی بیماری ویتیلیگو یا سایر بیماری‌های خود ایمنی
• سابقهٔ بیماری با شرایط مرتبط و مشابه

علائم ویتیلیگو

علائم و نشانه‌های بیماری عبارتند از:

• ایجاد لکه‌های سفید‌رنگ در پوست که معمولاً ابتدا در دست‌ها، صورت و نواحی اطراف سوراخ بینی، مجرای گوش، دهان، مجرای اشک، مقعد و اندام تناسلی ظاهر می‌شود.
• سفید شدن زودهنگام موهای سر، مژه‌ها، ابروها یا ریش
• از بین رفتن رنگدانه‌های پوستی در بافت‌هایی که داخل دهان و بینی را پوشانده‌اند (غشاهای مخاطی).
• ویتیلیگو می‌تواند در هر سنی شروع شود، اما معمولاً قبل از ۳۰ سالگی ظاهر می‌شود.

تشخیص

برای تشخیص این بیماری، مجموعه‌ای از بررسی‌های بالینی، تصویربرداری، آزمایش‌ها و سایر پروسه‌های تشخیصی استفاده می‌شود. بسته به وضعیت بالینی شما و علائم مشاهده‌شده، پزشک ممکن است ترکیبی از موارد زیر را برای شما استفاده کند:

بررسی‌های بالینی

پزشک شما در مورد سابقهٔ بیماری و پزشکی شما می‌پرسد و احتمالاً پوست شما را با یک لامپ مخصوص معاینه می‌کند. ارزیابی پوست همچنین ممکن است شامل بیوپسی پوست و آزمایش خون باشد.

• معاینه پوست کل بدن با لامپ وود (Wood Lamp) برای برجسته کردن ضایعات و تشخیص رنگدانه‌های پوست.
• بررسی قسمت‌هایی از پوست که دچار هیپوپیگمانتاسیون یا کم‌رنگ شدن رنگدانه‌های پوستی شده‌اند.
• بررسی ضایعات کاملاً مشخص، یکنواخت و لکه‌های سفید
• بررسی تغییر رنگ در اطراف فولیکول‌های مو

بررسی‌های آزمایشگاهی

 با توجه به ارتباط زیاد ویتیلیگو با بیماری خودایمنی تیروئید، غربالگری همهٔ بیماران مبتلا به پیسی و به‌ویژه بیماران مبتلا به بیماری‌های تیروئیدی، مورد نیاز است.

بررسی‌های تصویربرداری

استفاده از روش‌های تصویربرداری در تشخیص بیماری ویتیلیگو جایگاهی ندارد.

بیوپسی پوست

 بیوپسی پوست به‌طور معمول برای تشخیص بیماری مورد نیاز نیست. با این حال، بیوپسی پوستی که شامل مرز ضایعه و یک ناحیه مجاور و غیر درگیر از پوست است، ممکن است برای تشخیص بیماران مبتلا به ضایعات هیپوپیگمانته یا بدون رنگدانه با علت مشکوک، مفید باشد.

درمان

انتخاب درمان بستگی به سن شما، میزان درگیر شدن پوست و مکان لکه‌ها، سرعت پیشرفت بیماری و تأثیر آن بر زندگی شما دارد.

داروها و درمان‌های مبتنی بر نوردرمانی ویتیلیگو برای کمک به بازیابی رنگ پوست یا یکنواخت کردن رنگ پوست وجود دارند؛ اگرچه نتایج این درمان‌ها متفاوت و غیرقابل پیش‌بینی هستند و همچنین برخی از این درمان‌ها عوارض جانبی جدی دارند. بنابراین، پزشک ممکن است به شما پیشنهاد دهد که ظاهر پوست خود را با استفاده از یک محصول آرایشی بپوشانید.

درمان بیماری با دارو، جراحی، نوردرمانی یا لیزر ممکن است ماه‌ها طول بکشد تا اثربخشی آن دیده شود و حتی ممکن است مجبور شوید بیش از یک روش یا ترکیبی از تکنیک‌ها را امتحان کنید تا بتوانید بهترین درمان را پیدا کنید.

حتی اگر درمان برای مدتی موفقیت‌آمیز باشد، نتایج ممکن است دوام نداشته باشند یا لکه‌های جدیدی ظاهر شوند. پزشک شما ممکن است دارویی را به‌عنوان درمان نگهدارنده روی پوست برای کمک به جلوگیری از عود ویتیلیگو برای شما توصیه کند.

پیسی درمان‌های متفاوتی دارد که معمولاً این درمان‌ها به بازگشت رنگ طبیعی به پوست کمک می‌کنند. 

درمان دارویی

• داروهای استروئیدی: این داروها به‌صورت پماد، کرم یا ژل هستند.
• مهارکننده های کلسینورین: این داروها به‌صورت پماد یا کرم هستند.

درمان غیر‌‌دارویی

نور درمانی یا فتوتراپی

در طول نور‌‌درمانی، پوست شما در معرض نوع خاصی از نور به نام نور ماوراء‌بنفش یا نور UV  قرار می‌گیرد. این درمان معمولاً در مطب پزشک انجام می‌شود. بسته به نوع نوردرمانی، ممکن است قبل از شروع درمان نیاز به مصرف یک کپسول دارویی داشته باشید.

جراحی

اگر نور‌درمانی و داروها مؤثر نبود، برخی از افراد مبتلا به بیماری ویتیلیگوی پایدار و پیشرونده ممکن است کاندید جراحی باشند.

تغذیه و مکمل

رژیم غذایی

محدودیت غذایی خاصی برای افراد مبتلا به ویتیلیگو وجود ندارد.

مکمل‌ها

 در ارتباط با استفاده از درمان‌های مکمل باید با پزشک معالج خود مشورت کرده و از خوددرمانی اجتناب کنید. درمان‌های ‌کمکی از جمله داروهای موضعی ویتامین D3، انواع دیگر ویتامین‌ها و برخی عصاره‌های گیاهی برای درمان این بیماری استفاده شده است. ما معمولاً به‌دلیل وجود‌نداشتن شواهد کافی در مورد اثربخشی آن‌ها، از چنین درمان‌هایی استفاده نمی‌کنیم.

برخی مطالعات نشان می‌دهد که گیاه جینکو بیلوبا ممکن است رنگ پوست را در افراد مبتلا به ویتیلیگو برگرداند یا بهبود دهد. سایر مطالعات نشان می‌دهد که اسید آلفا لیپوئیک، اسید فولیک، ویتامین C، ویتامین B12 و فتوتراپی ممکن است رنگ پوست را برای برخی افراد بازگرداند.

زندگی با ویتیلیگو

خود‌مراقبتی

اگر مبتلا به این بیماری هستید، تکنیک‌های خودمراقبتی زیر ممکن است به شما در مراقبت از پوست و بهبود ظاهر آن کمک کند:

• از پوست خود در برابر نور خورشید و منابع مصنوعی ماوراء‌بنفش محافظت کنید. از کرم ضد آفتاب با طیف وسیع و مقاوم در برابر آب با SPF حداقل 30 استفاده کنید. از کرم ضدآفتاب به میزان کافی استفاده و هر 2 ساعت آن را تجدید کنید. اگر شنا می‌کنید یا عرق می‌کنید، از کرم ضد آفتاب بیشتر استفاده کنید.
  معمولاً در سایه باشید و لباس‌هایی بپوشید که از پوست شما در برابر نور خورشید محافظت می‌کند. از دستگاه‌های برنزه کننده و لامپ‌های آفتابی استفاده نکنید. محافظت از پوست در برابر نور خورشید به جلوگیری از آفتاب‌سوختگی پوستی که تغییر رنگ داده، کمک می‌کند. کرم ضد آفتاب همچنین امکان برنزه شدن را که لکه‌های ویتیلیگو را واضح‌تر و بیشتر می‌کند، به حداقل می‌رساند.
• پوست آسیب‌دیده را بپوشانید.
• محصولات آرایشی و برنزه کننده می‌توانند به کاهش تفاوت رنگ پوست کمک کنند. ممکن است لازم باشد چندین برند آرایشی را امتحان کنید تا یکی را پیدا کنید که به‌خوبی با رنگ پوست معمولی شما ترکیب شود.
• تتو نزنید. 
• آسیب به پوست شما، مانند آسیب ناشی از تتو، ممکن است باعث شود که لکهٔ جدیدی در عرض دو هفته ظاهر شود.

سلامت روان

تغییر در ظاهر اگر ناشی از این بیماری باشد، ممکن است شما را دچار استرس، کاهش اعتماد به نفس یا افسردگی کند. 

رویکردهای خودمراقبتی زیر می‌تواند به شما در مقابله با ویتیلیگو کمک کنند:

• حتماً زیر نظر یک متخصص پوست باشید.
• در مورد بیماری خود اطلاعات کافی کسب کنید.
• اگر احساس افسردگی می‌کنید، به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است با مراجعه به یک روانپزشک، بتوانید علائم خلقی خود را کنترل کنید.

 ویتیلیگو در بارداری

 اگر می‌خواهید باردار شوید، باید زیر نظر پزشک، داروهایی را که برای درمان بیماری استفاده می‌کنید، متوقف کنید. اگر از لیزر و نور‌درمانی بدون دارو استفاده می‌کنید، انجام این کار مشکلی ندارد.

 تا زمانی که نوزاد خود را به دنیا نیاورده‌اید و شیردهی را تمام نکردید، داروهای ویتیلیگو را شروع نکنید. حتماً در طی بارداری زیر نظر پزشک باشید.

پیشگیری

از آنجایی که هیچ‌کس به‌طور قطع نمی‌داند که چه عاملی باعث ایجاد ویتیلیگو می‌شود، هیچکس نمی‌تواند به شما بگوید که چگونه از آن پیشگیری کنید. به‌طور کلی، برای همهٔ افراد بسیار مهم است که در برابر نور خورشید از خود محافظت کرده و به‌خوبی از پوست خود مراقبت کنند.

داروها

• تاکرولیموس
• پیمکرولیموس 
• مومتازون

منبع: آکسون لایف

اگزما چیست؟

درماتیت آتوپیک یا اگزما نوعی بیماری است که باعث خشکی، خارش و التهاب پوست می‌شود. اگزما در کودکان خردسال شایع است، اما در هر سنی ممکن است رخ دهد. درماتیت آتوپیک نوعی بیماری مزمن است و گاهی عود می‌کند، اما مسری نیست. افراد مبتلا به درماتیت در معرض خطر ابتلا به آلرژی‌های (حساسیت) غذایی، تب یونجه و آسم هستند.

مرطوب‌کردن پوست به‌صورت منظم و سایر اقدامات مراقبت از پوست، خارش را تسکین می‌دهد و از تشدید اگزما جلوگیری می‌کند. اگزما توسط پمادها یا کرم‌های دارویی قابل درمان است.

علائم و نشانه‌ها

علائم اگزما می‌تواند در هر نقطه از بدن ظاهر شود و از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. این علائم شامل موارد زیر است:

• خشک‌شدن و ترک‌خوردن پوست
• خارش
• راش (بثورات) پوستی در نقاط ملتهب و متورم پوست که بسته به رنگ پوست، رنگ آن متفاوت است.
• برجستگی‌های کوچک 
• پوسته‌‌پوسته‌‌شدن و خروج ترشحات از پوست
• ضخیم‌شدن‌ پوست
• تیره‌شدن رنگ پوست دور چشم
• حساس‌شدن پوست در اثر خاراندن

درماتیت آتوپیک اغلب قبل از ۵ سالگی شروع می‌شود و در برخی بیماران تا سال‌های نوجوانی و بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند. در برخی افراد مبتلا به اگزما، علائم برای مدتی شعله‌ور می‌شود و سپس برای مدتی، حتی برای چندین سال، خاموش می‌ماند.

عوامل مؤثر در ابتلا

اگزما معمولاً در دوران کودکی آغاز می‌شود، اما هر فردی در هر سنی ممکن است به آن مبتلا شود. موارد زیر احتمال بروز اگزما را افزایش می‌دهد:

• جنسیت زن
• سابقۀ ابتلا به تب یونجه یا آسم
• سابقۀ خانوادگی ابتلا به اگزما، تب یونجه یا آسم
• عوامل زیادی در محیط وجود دارد که می‌تواند پوست را تحریک کند؛ برای مثال، قرارگرفتن در معرض دود تنباکو، آلاینده‌های هوا، صابون‌های قوی، پارچه‌هایی مانند پشم و حتی برخی محصولات پوستی.
  رطوبت کم و هوای خشک می‌تواند باعث خشکی و خارش پوست شود و گرما و رطوبت زیاد می‌تواند باعث تعریق و افزایش شدت خارش شود.

علائم هشدار

در صورت مشاهدۀ موارد زیر به پزشک مراجعه کنید:

• اگر علائم درماتیت آتوپیک دارید.
• اگر علائم به‌قدری آزاردهنده است که وضعیت خواب و فعالیت‌های روزانۀ شما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
• اگر حتی پس از انجام اقدامات خودمراقبتی، همچنان علائم دارید.
• اگر شما یا فرزندتان تب دارید و بثورات پوستی، عفونی (علائمی مانند رگه‌ها یا خراش‌های جدید، ترشحات چرکی یا دلمه‌های زرده) به نظر می‌رسند، به پزشک مراجعه کنید.

تشخیص

برای تشخیص اگزما، پزشک درمورد علائم سؤال می‌پرسد، پوست را معاینه می‌کند و سوابق پزشکی بیمار را بررسی می‌کند. سپس در صورت نیاز، برای تشخیص آلرژی و اطمینان از وجودنداشتن سایر بیماری‌های پوستی، آزمایش‌های مورد نیاز را درخواست می‌کند.

اگر فکر می‌کنید غذای خاصی باعث ایجاد بثورات پوستی در فرزندتان شده است، از پزشک خود درمورد آلرژی‌های غذایی سؤال کنید.

بررسی‌های بالینی

تست پوستی پچ (پچ تست)

پزشک برای برخی بیماران تست پوستی پچ را توصیه می‌کند. در این آزمایش، مقادیر کمی از مواد مختلف روی پوست زده می‌شود و سپس روی آن را می‌پوشانند. در طی چند روز آینده، پزشک پوست را از نظر بروز علائم و واکنش پوستی بررسی می‌کند. تست پچ می‌تواند به تشخیص انواع خاصی از آلرژی‌هایی که باعث درماتیت می‌شوند، کمک کند.

بررسی‌های آزمایشگاهی

معمولاً پزشک اگزما را براساس معاینۀ پوست تشخیص ‌می‌دهد. با‌این‌حال، در صورت هرگونه تردید در تشخیص، آزمایش خون را برای بررسی علت بروز بثوراتی که ممکن است به درماتیت ارتباطی نداشته باشند، تجویز می‌کند.

بیوپسی پوست

نمونه‌برداری (بیوپسی) از پوست، در انتخاب بهترین روش درمانی، به پزشک متخصص پوست کمک می‌کند.

درمان

درمان اگزما می‌تواند با مرطوب‌کردن پوست به‌طور منظم و انجام سایر روتین‌های مراقبت از پوست شروع شود. اگر این اقدامات کمکی نکرد، پزشک پماد و کرم‌های دارویی را برای کنترل خارش و ترمیم پوست پیشنهاد می‌کند. گاهی‌اوقات این کرم‌ها در ترکیب با درمان‌های دیگر استفاده می‌شوند.

درماتیت آتوپیک (اگزما) می‌تواند مقاوم باشد. در این شرایط، برای کنترل آن نیاز است چندین ماه یا  حتی چندین سال، درمان‌های مختلفی را امتحان کنید؛ حتی اگر درمان موفقیت‌آمیز باشد، علائم می‌توانند دوباره عود کنند.

درمان دارویی 

محصولات موضعی 

داروهای موضعی زیادی برای کمک به کنترل خارش و ترمیم پوست وجود دارند. این محصولات با قدرت‌های مختلف و به فرم‌های متفاوت مانند کرم، ژل و پماد در دسترس‌اند. با پزشک خود درمورد گزینه‌های درمانی و ترجیحات خود صحبت کنید. هر دارویی را که استفاده می‌کنید، طبق دستورالعمل (اغلب دو بار در روز)، قبل از مرطوب‌کننده روی پوست بمالید. استفادۀ بیش از حد از محصولات موضعی حاوی کورتیکواستروئید (کورتون) می‌تواند باعث بروز عوارض جانبی مانند نازک‌شدن پوست شود.

استفاده از کرم‌ها یا پمادهای دارای مهارکنندۀ کلسی نورین مانند تاکرولیموس و پیمکرولیموس (الیدل) گزینۀ خوبی برای افراد بالای ۲ سال است. این محصولات را طبق دستورالعمل، قبل از مرطوب‌کردن روی پوست بمالید. هنگام استفاده از این محصولات، از قرارگرفتن در معرض نور شدید خورشید خودداری کنید.

آنتی‌بیوتیک

پزشک در صورت نیاز، برای درمان عفونت، آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کند.

داروهای ضدالتهاب 

در موارد شدیدتر درماتیت پوستی، پزشک برای کنترل علائم داروهایی مانند سیکلوسپورین، متوترکسات، پردنیزولون، مایکوفنولات و آزاتیوپرین را تجویز می‌کند. این داروها مؤثر هستند، اما به‌دلیل عوارض جانبی جدی نمی‌توان آن‌ها را به‌مدت طولانی استفاده کرد.

درمان غیردارویی

فتوتراپی (نوردرمانی)

فتوتراپی یا نوردرمانی برای افرادی که با درمان‌های موضعی بهبود پیدا نمی‌کنند یا علائم آن‌ها پس از اتمام دورۀ درمان اگزما دوباره عود می‌کند، کاربرد دارد. ساده‌ترین شکل نوردرمانی، قراردادن ناحیۀ آسیب‌دیده در معرض مقادیر کنترل‌شده‌ای از نور طبیعی خورشید است. در سایر انواع نوردرمانی، از اشعۀ ماورای بنفش مصنوعی A یا UVA و اشعۀ ماورای بنفش باند باریک B یا UVB به‌تنهایی یا همراه با دارو استفاده می‌کنند.

 تغذیه و مکمل

رژیم غذایی

ارتباط بین اگزما و آلرژی غذایی نامشخص است. اگر به مادۀ غذایی خاصی آلرژی دارید، باید از آن اجتناب کنید؛ زیرا می‌تواند باعث بروز درماتیت یا شدیدترشدن آن شود. برخی از آلرژن‌های رایج عبارت‌اند از: بادام‌زمینی، لبنیات، تخم‌مرغ، شکر، الکل و گلوتن. به رژیم غذایی خود توجه کنید؛ اگر علائم اگزما پس از خوردن غذای خاصی تشدید شود، احتمالاً به آن حساسیت دارید.

رژیم غذایی باعث ایجاد یا بدترشدن درماتیت آتوپیک در افرادی که آلرژی غذایی ندارند، نمی‌شود.

مکمل‌ها

پیش از مصرف هرگونه مکمل برای خود یا  فرزندتان، با متخصص پوست مشورت کنید؛ زیرا:

• تحقیقات نشان می‌دهد که تأثیر برخی از مکمل‌ها در درمان اگزما، از آنچه ما تصور می‌کنیم، کمتر است.
• برخی از مکمل‌ها با برخی داروها تداخل دارند و مصرف هم‌زمان آن‌ها می‌تواند سبب بروز عوارض جانبی جدی شود.
• برخی از این محصولات ادعاهای گمراه‌کننده و نادرست دارند.
• اطلاعات کمی درمورد ایمنی برخی از این مکمل‌ها برای کودکان در دسترس است.

نتایج صورت‌گرفته روی مطالعات علمی توسط محققان و متخصصان پوست دربارهٔ برخی مکمل‌ها، شامل موارد زیر است:

روغن‌ها

سال‌هاست مردم بر این باورند که برخی از روغن‌ها می‌توانند علائم خشکی و خارش‌ ناشی از اگزما را تسکین دهند.

برای بررسی تأثیر روغن‌هایی مثل روغن گل‌گاوزبان، روغن گل مغربی و روغن ماهی در درمان اگزما، آزمایش‌های بالینی متعددی انجام شده است. نتایج آزمایش‌ها متناقض است؛ چندین مطالعه به این نتیجه رسیده‌اند که این روغن‌ها می‌توانند مؤثر باشند، اما اکثر مطالعات هیچ فایده‌ای در آن‌ها پیدا نکردند.

بیشترین نگرانی دربارهٔ این روغن‌ها، خطر بروز عارضۀ جانبی جدی هنگام ترکیب برخی داروها و روغن‌هاست. مصرف روغن گل مغربی و دارویی مانند آسپرین که التهاب را کاهش می‌دهد، می‌تواند سبب اختلال در فرایند لخته‌شدن خون شود و این فرایند را کُند کند.

مصرف بیش از حد روغن نیز باعث اسهال، حالت تهوع یا ناراحتی معده می‌شود.

پروبیوتیک‌ها

مصرف پروبیوتیک‌ها (باکتری‌های زنده و مخمرها) به بهبود سلامت بدن و حتی درمان برخی بیماری‌ها کمک می‌کند. برای بررسی تأثیر پروبیوتیک‌ها در درمان اگزما و همچنین بررسی ایمنی آن‌ها، آزمایش‌های بالینی متعددی انجام شده است. براساس نتایج مطالعات، پروبیوتیک‌ها در درمان اگزما مؤثر نیستند.

مطالعه دربارۀ پروبیوتیک‌ها دشوار است؛ زیرا تعداد بسیار زیاد و متنوعی از آن‌ها وجود دارد. نیاز به پروبیوتیک از فردی به فرد دیگر متفاوت است. برای مثال، برخی از پروبیوتیک‌ها می‌توانند بیماری کرون (بیماری التهابی روده) را بدتر کنند. همیشه پیش از مصرف پروبیوتیک، با پزشک مشورت کنید.

ویتامین‌ها و مواد معدنی

سال‌هاست مردم بر این باورند که برخی ویتامین‌ها و مواد معدنی می‌توانند علائم اگزما را تسکین دهند. برای بررسی تأثیر و ایمنی ویتامین‌ها و مواد معدنی در درمان اگزما، مطالعات تحقیقاتی مختلفی انجام شده است.

براساس نتایج مطالعات، شواهد علمی کافی برای توصیه به استفاده از هرگونه ویتامین یا مواد معدنی برای درمان اگزما وجود ندارد. موارد زیر خلاصه‌ای از نتایج مطالعات است:

ویتامین B6: تغییری در بهبود علائم اگزما ایجاد نمی‌کند.

کرم ویتامین B12: یک مطالعه نشان داده است که این کرم به کاهش علائم اگزما در بزرگسالان کمک می‌کند.

ویتامین D: احتمالاً در طول زمستان مفید است.

ویتامین E: تأثیر خفیفی در بهبود علائم دارد.

زینک (روی): مؤثر نیست.

همیشه پیش از افزودن یک ویتامین یا مادۀ معدنی به برنامۀ درمانی خود یا فرزندتان، با متخصص پوست مشورت کنید. برخی ویتامین‌ها مانند ویتامین D و E مدت بیشتری در بدن باقی می‌مانند. تجمع این ویتامین‌ها در بدن می‌تواند به مقدار سمی‌‌بودن برسد.

زندگی با اگزما

خودمراقبتی

مراقبت از پوستِ حساس اولین قدم در درمان درماتیت آتوپیک و جلوگیری از عود آن است. برای کمک به کاهش خارش و تسکین پوست ملتهب، اقدامات خودمراقبتی زیر را امتحان کنید:

حداقل دو بار در روز پوست خود را مرطوب کنید.

محصولاتی را پیدا کنید که برای پوست شما مناسب هستند. برای مثال، روغن حمام، کرم، لوسیون، شی باتر (کره شی)، پماد یا اسپری‌ها را امتحان کنید. درمورد کودکان، مرطوب‌کردن پوست دو بار در روز که می‌تواند شامل یک پماد قبل از خواب و یک کرم قبل از مدرسه باشد، مناسب است.

پمادها چرب‌تر هستند و هنگام استفاده کمتر باعث سوزش می‌شوند. محصولاتی را انتخاب کنید که فاقد رنگ، الکل، عطر و سایر مواد تحریک‌کنندۀ پوست باشند. قبل از پوشیدن لباس اجازه دهید مرطوب‌کننده جذب پوست شود.

از کرم ضدخارش در ناحیۀ آسیب‌دیده استفاده کنید.

یک کرم معمولیِ حاویِ حداقل ۱٪ هیدروکورتیزون، می‌تواند به‌طور موقت خارش را تسکین دهد. قبل از مرطوب‌کردن، آن را روی ناحیۀ آسیب‌دیده بمالید.

از داروهای خوراکی ضدخارش یا ضدحساسیت استفاده کنید

این داروها عبارت‌اند از داروهای ضدحساسیت یا آنتی‌هیستامین‌ها مانند ستیریزین، فکسوفنادین و دیفن هیدرامین که می‌توانند مفید باشند. البته دیفن هیدرامین باعث خواب‌آلودگی می‌شود، بنابراین بهترین زمان مصرف آن هنگام خواب است. انواع آنتی‌هیستامین‌ها که باعث خواب‌آلودگی می‌شوند، بر عملکرد کودکان در مدرسه تأثیر منفی می‌گذارند.

پوست خود را نخارانید

هنگامی که احساس خارش دارید، سعی کنید پوست را به‌جای خاراندن، فشار دهید یا به آن ضربه بزنید. اگر نمی‌توانید مانع خاراندن شوید، آن ناحیه از پوست خود را بپوشانید. ناخن‌های خود را کوتاه نگه دارید. درمورد کودکان، کوتاه‌کردن ناخن و استفاده از جوراب و دستکش هنگام شب، کمک می‌کند.

هر روز دوش بگیرید

از آب ولرم به‌جای آب داغ استفاده کنید. همچنین می‌توانید از بلغور جو دوسر کلوئیدی در آب استفاده کنید. بلغور جو دوسر کلوئیدی نوعی جو دوسر ریز آسیاب‌شده برای حمام‌کردن است. به‌مدت کمتر از ۱۰ دقیقه در آب بمانید، سپس خودتان را خشک کنید. هنگامی که پوست هنوز مرطوب است (در سه دقیقۀ اول)، از مرطوب‌کننده استفاده کنید.

از یک پاک‌کنندۀ ملایم و غیرصابونی استفاده کنید

محصولات بدون رنگ، الکل و عطر را انتخاب کنید. صابون‌های قوی چربی‌های طبیعی پوست را از بین می‌برند. حتماً پس از استفاده از پاک‌کننده، پوست را کاملاً بشویید.

از دستگاه بخور استفاده کنید

هوای گرم و خشک داخل خانه می‌تواند پوست حساس را خشک کرده و علائمی مانند خارش و پوسته‌پوسته‌شدن را تشدید کند. دستگاه بخور رطوبت هوای داخل خانه را افزایش می‌دهد و می‌تواند پوست را مرطوب و نرم کند.

لباس خنک و نرم بپوشید

لباس‌های زبر و تنگ نپوشید. همچنین در هوای گرم یا هنگام ورزش، لباس سبکی انتخاب کنید که به پوست شما اجازۀ تنفس بدهد. هنگام شستن لباس، از مواد شویندۀ قوی و نرم‌کننده‌های حاوی مواد معطر یا افزودنی استفاده نکنید. 

ورزش

نکاتی درمورد ورزش در افراد مبتلا به اگزما:

قبل، حین و بعد از ورزش مقدار زیادی آب بنوشید.

نوشیدن مایعات به‌طور منظم، آب ازدست‌رفته هنگام تعریق را جایگزین می‌کند. بیماران مبتلا به اگزما پوست خشکی دارند و عملکرد سد پوستی در این افراد ضعیف‌تر است. بنابراین، نوشیدن آب به‌ویژه هنگام ورزش، برای تأمین آب بدن و پوست توصیه می‌شود.

در انتخاب لباس خود دقت کنید.

انتخاب لباس مناسب برای به‌حداقل‌رساندن احساس سوزش پوست در هنگام گرم‌شدن بدن، بسیار مهم است. لباس‌هایی با الیاف مصنوعی که رطوبت را جذب می‌کنند، سبب تحریک علائم اگزما می‌شوند. لباس‌های کاملاً نخی و گشاد برای ورزش توصیه می‌شوند، زیرا راحت‌تر هستند. از استفاده از مواد مصنوعی مانند پلی‌استر و اسپندکس خودداری کنید. درنهایت، به دنبال پارچه‌های سبک باشید که در هنگام ورزش پوست را اذیت نمی‌کنند یا خراش نمی‌دهند.

در هنگام ورزش به وضعیت خود توجه ویژه داشته باشید.

اگر در هنگام ورزش علائم شما تشدید شد، استراحت کنید و در این مدت به بدن خود آب بپاشید و اجازه دهید تا بدنتان خنک شود. شدت تمرینات را مطابق با شرایط خود و کاملاً واقع‌بینانه انتخاب کنید.

کمپرس سرد اغلب برای درمان تورم یا جراحات بافت نرم استفاده می‌شود، اما برای خنک‌کردن پوست و بهبود خارش در اگزما نیز مؤثر است. پیش از شعله‌ورشدن علائم، از کمپرس سرد استفاده کنید. هنگام ورزش، حوله‌ای همراه خود داشته باشید تا عرق خود را پاک کنید. ورزش در فضاهای سربسته با تهویۀ مناسب برای شما بهتر است.

قبل و بعد از ورزش از مرطوب‌‌کننده استفاده کنید.

همان‌طور که نوشیدن مایعات، آب از‌دست‌رفته در حین ورزش را جایگزین می‌کند، استفاده از کرم‌های مرطوب‌‌کننده قبل و بعد از ورزش نیز از پوست شما محافظت می‌کند. پمادهای سنگین‌ اثر معکوس دارند و درواقع عرق را به دام می‌اندازند؛ بنابراین استفاده از کرم یا پمادهای سبک‌ یک ساعت قبل از ورزش توصیه می‌شود.

از حمام با آب داغ پرهیز کنید.

حمام با آب داغ پس از ورزش، برای بسیاری از افراد رضایت‌بخش است و به شل‌کردن عضلات کمک می‌کند؛ اما برای مبتلایان به اگزما مضر است. با دوش آب گرم شروع کنید و به‌تدریج و در عرض چند دقیقه، آرام‌آرام دمای آب را خنک‌تر کنید. بهتر است پس از ورزش دوش بگیرید و عرق را از سطح پوست بشویید.

از محصولات مناسب پوست خودتان استفاده کنید و می‌توانید محصولات خود را داخل یک ظرف مسافرتی بریزید و همراه خود ببرید.

فواید ورزش برای اگزما

ورزش فواید بسیاری برای بدن و ذهن دارد؛ برای مثال، کنترل وزن، حفظ تناسب اندام، کاهش استرس و ترشح اندورفین. واضح است که نباید ورزش را به‌دلیل اگزما متوقف کنید، اما بهتر است مقدار و شدت آن را با شرایط خود تطبیق دهید.

ارتباط واضحی بین اگزما و استرس وجود دارد. ورزش می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای رهایی از استرس و بهبود خلق‌و‌خو استفاده شود که خود باعث بهبود شرایط پوست می‌شود.

ورزش انواع مختلفی دارد که درنهایت سلامت بدن را بهبود می‌بخشد. همان‌طور که درمان اگزما می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، هیچ ورزش ایده‌الی برای همۀ افراد مبتلا به اگزما وجود ندارد. پیاده‌روی یک تمرین عالی است و معمولاً به اندازۀ دوچرخه‌سواری یا دویدن، به تعریق و گرمای بیش از حد منجر نمی‌شود.

ورزش‌هایی مانند تای‌چی، پیلاتس و یوگا نیز مناسب هستند؛ زیرا باعث بهبود تحرک، قدرت عضلانی و کاهش استرس می‌شوند. اگر هر تمرینی علائم شما را تشدید می‌کند، تمرینات خود را تغییر دهید.

نکاتی درمورد شنا

بسیاری از افراد برای حفظ تناسب اندام شنا می‌کنند. موارد زیر برخی از ملاحظات عملی برای افراد مبتلا به اگزما، به‌منظور رفع نگرانی‌ها دربارهٔ این ورزش است.

نگرانی‌ها دربارۀ کلر

کلر رایج‌ترین مادۀ شیمیایی است که به‌عنوان ضدعفونی‌کننده برای تمیزکردن استخرها استفاده می‌شود. برم، اشعۀ ماورای بنفش و گاز ازن همگی موارد نادرتر ضدعفونی‌کننده‌های استخر هستند. کلر می‌تواند محرکی بالقوه برای مبتلایان به اگزما باشد. 

اگر می‌خواهید شنا کنید، از قبل درمورد نوع ضدعفونی‌کنندۀ مورد استفاده و زمان اضافه‌شدن آن به آب تحقیق کنید. کلر تبخیر می‌شود، بنابراین غلظت آن در استخر، بسته به زمان اضافه‌شدن آن متفاوت خواهد بود.

قبل از ورود به آب، از کرم مرطوب‌کننده استفاده کنید تا به‌عنوان یک سد پوستی عمل کند و بلافاصله پس از شنا دوش بگیرید تا اثر ضدعفونی‌کننده روی پوست باقی نماند. برای جلوگیری از خشک‌شدن پوست، پس از شنا و دوش‌گرفتن، مجدداً از کرم مرطوب‌کننده استفاده کنید.

سلامت روان

استرس و سایر اختلالات خلقی می‌توانند درماتیت آتوپیک را بدتر کنند. آگاهی از استرس و اضطراب و انجام اقداماتی برای بهبود سلامت عاطفی می‌تواند به وضعیت پوست در اگزما نیز کمک کند.

اگر از بیماری پوستی خود خجالت‌زده هستید یا احساس درماندگی می‌کنید، صحبت با یک درمانگر یا مشاور روان‌شناس می‌تواند به شما کمک کند.

تکنیک‌های آرامش ذهن، اصلاح رفتار و بیوفیدبک، رویکردهایی هستند که به افرادی که از روی عادت پوست خود را می‌خارانند، کمک می‌کند.

اگزما در نوزادان

کنترل اگزما در نوزادان شامل موارد زیر است:

• شناسایی و اجتناب از محرک‌های پوستی
• اجتناب از دمای شدید
• حمام‌کردن نوزاد در آب گرم و استفاده از کرم یا پماد در‌حالی‌که پوست نوزاد هنوز مرطوب است.

اگر اقدامات فوق باعث بهبودی بثورات نشد یا باز هم نشانه‌هایی از عفونت مشاهده کردید، به پزشک مراجعه کنید. برخی از کودکان برای کنترل بثورات یا درمان عفونت به دارو احتیاج دارند. پزشک در صورت صلاحدید، آنتی‌هیستامین خوراکی تجویز می‌کند. آنتی‌هیستامین به کاهش خارش کمک می‌کند و می‌تواند سبب خواب‌آلودگی شود؛ بنابراین برای کودکانی که شب‌ها دچار خارش می‌شوند مفید است. 

داروها

• تاکرولیموس
• سیکلوسپورین
• متوترکسات
• مایکوفنولات موفتیل
•   آزاتیوپرین

منبع: آکسون لایف

پسوریازیس یا صدف چیست؟

پسوریازیس یا همان بیماری صدفک یک بیماری پوستی است که می‌تواند بخش‌هایی یا تمام پوست شما را قرمز، ضخیم و پوسته‌پوسته کند. در افرادی که رنگ پوست تیره دارند، لکه‌های پسوریازیس ممکن است بنفش، قهوه‌ای تیره یا خاکستری تیره به نظر برسند. پوسته‌های سطحی معمولاً نقره‌ای یا سفید و ضخیم هستند.

علت این بیماری به‌صورت دقیق مشخص نیست؛ اختلال در عملکرد سیستم ایمنی باعث می‌شود که سلول‌های ایمنی به سلول‌های سالم پوست حمله کنند. اگر یکی از اعضای خانواده‌ به پسوریازیس مبتلا شود، احتمال بروز این بیماری در سایر اعضای خانواده بالاتر می‌رود. این بیماری واگیردار نیست و استعداد ژنتیکی در بروز آن بسیار مهم است.

انواع پسوریازیس

پسوریازیس پلاکی

شایع‌ترین و خفیف‌ترین نوع پسوریازیس، نوع پلاکی آن است. پلاک‌ها در این نوع پسوریازیس، لکه‌های قرمزی‌ هستند که با پولک‌های نقره‌ای‌رنگ پوشانده شده‌اند. زانو، آرنج، پوست سر، شکم و کمر معمولاً بیش از سایر قسمت‌های بدن تحت تأثیر قرار می‌گیرند. بروز تغییرات در ساختار ناخن مانند فرورفتگی، ضخیم‌ یا بلندشدن آن از بستر ناخن هم محتمل است؛ پسوریازیس پوست سر نیز شامل همین نوع پسوریازیس می‌شود.

پسوریازیس گوتات یا قطره‌‌ای

این فرم از بیماری در کودکان و جوانان شایع‌تر است. پسوریازیس گوتات معمولاً پس از گلودرد یا سایر عفونت‌ها و به‌صورت قطرات قرمز، برجسته و به اندازهٔ نخود روی پوست آشکار می‌شود.

پسوریازیس معکوس

در این نوع از بیماری پلاک‌ها به‌صورت لکه‌های قرمز و صاف به نظر می‌رسند و اغلب در نواحی مرطوب بدن مانند زیر بغل، کشالهٔ ران، زیر پستان و اطراف دستگاه تناسلی مشاهده می‌شوند.

پسوریازیس اریترودرمیک

پسوریازیس اریترودرمیک نوع نادری از بیماری است و دارای علائم شدید است که در آن، پلاک‌ها قسمت‌های زیادی از بدن را می‌پوشانند. همچنین، مناطق تحت تأثیر بیماری دردناک و همراه با خارش هستند.

پسوریازیس تاولی چرکی

در این فرم، تاول‌های چرک‌دار یا ضایعاتی شبیه جوش در مناطقی که تحت تأثیر بیماری قرمز شده‌اند، ظاهر می‌شوند. گاهی اوقات در این فرم، ضایعات به کف دست و کف پا محدود می‌شود.

آرتریت پسوریاتیک

برخی از افرادی که به صدفک مبتلا هستند، ممکن است به آرتریت پسوریاتیک نیز دچار شوند. آرتریت پسوریاتیک باعث تورم و درد مفاصل می‌شود؛ همچنین ممکن است باعث ایجاد تغییراتی در ناخن مانند فرورفتگی، ضخیم‌ یا بلندشدن آن از بستر ناخن شود.
میکروب‌ها مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌ها ممکن است باعث شعله‌ور شدن بیماری شوند. عود این بیماری معمولاً به‌دنبال گلودرد رخ می‌دهد.

علائم و نشانه‌ها

علاوه بر لکه‌های قرمز و پوسته‌پوسته، علائم صدفک عبارتند از:

• خارش
• خشکی پوست
• ترک‌خوردن پوست
• پوسته‌پوسته شدن پوست سر
• احساس درد در پوست
• ضخیم شدن ناخن‌‌ها و تغییراتی که باعث می‌شوند ناخن‌های دست یا پا سوراخ‌دار، شکننده یا با رنگ‌های متفاوت به نظر برسند.

عوامل مؤثر در ابتلا

• سابقهٔ خانوادگی
• استعمال سیگار
• مصرف بعضی از داروها
• الکل
• HIV و عفونت‌هایی مثل استرپتوکوک
• آسیب پوستی (بریدگی و خراش و…)

علائم هشدار

در صورت مشاهدۀ علائم زیر، به یک مرکز درمانی مراجعه کنید یا با پزشک خود تماس بگیرید:

• تب
• عدم بهبود پلاک پوستی و شدیدتر شدن علائم
• خارش شدید
• خروج چرک از پلاک‌های پوستی
• در صورتی که بیماری با سرعت زیادی در حال درگیر کردن بخش‌های بیشتری از بدن است و ضایعات بسیار دردناک شده‌اند
• در صورتی که قصد بارداری دارید

تشخیص

تشخیص پسوریازیس یا صدفک نیازمند داده‌های متفاوتی از سمت بیمار است. در فرایند تشخیص، پزشک از شما در ارتباط با وضعیت بیماری فعلی و سابقهٔ بیماری‌های پیشین، سوال خواهد کرد. همچنین در فرایند تشخیص، اطلاعات مرتبط با سابقهٔ ابتلای سایر اعضای خانوادهٔ شما به این بیماری نیز کمک‌کننده خواهد بود.

بررسی‌های بالینی

برای بررسی بالینی و معاینهٔ فیزیکی، پزشک ابتدا شرح حال کامل از سابقهٔ خانوادگی و داروهایی که بیمار برای درمان سایر بیماری‌های زمینه‌ای خود مصرف می‌کند، می‌گیرد. همچنین پزشک موارد زیر را به هنگام معاینه بررسی می‌کند:

• بررسی اندام‌ها به‌‌ویژه زانو‌، آرنج‌، کمر و ناخن‌ها
• بررسی پوست سر و ابرو‌ها
• بررسی پلاک‌های ناشی از بیماری
• بررسی مفاصل (بیماران مبتلا به پسوریازیس باید به‌منظور بروز علائم آرتریت پسوریاتیک نیز مورد بررسی دقیق قرار گیرند)

بررسی‌های آزمایشگاهی

استفاده از روش‌های آزمایشگاهی در تشخیص این بیماری جایگاهی ندارد.

بررسی‌های تصویربرداری

استفاده از روش‌های تصویربرداری در تشخیص صدفک جایگاهی ندارد.

بیوپسی

بیوپسی پوست در برخی موارد و عمدتاً در صورت پیچیدگی تشخیص پسوریازیس و شک به سایر بیماری‌ها انجام می‌شود ولی همیشه لازم نیست.

درمان

درمان دارویی

دارو‌های موضعی 

پمادها، کرم‌ها و خمیر‌هایی که روی پوست مورد مصرف قرار دارند:

مرطوب‌کننده‌ها

این فرآورده‌ها با مرطوب نگه داشتن بافت پوست و جلوگیری از خشکی آن، پوست شما را مرطوب می‌کنند.

کورتیکواستروئید‌های موضعی (کورتون‌ها)

این داروها باعث کاهش التهاب می‌شوند. کورتیکواستروئیدها رایج‌ترین داروهایی هستند که برای درمان پسوریازیس خفیف تا متوسط تجویز می‌شوند. این داروها به‌صورت پماد، کرم، لوسیون، ژل، فوم، اسپری و شامپو در دسترس هستند.

از این دستهٔ دارویی می‌توان به هیدروکورتیزون اشاره کرد. استفادهٔ طولانی‌مدت یا استفادهٔ بیش از حد از کورتیکواستروئیدهای قوی می‌تواند پوست را نازک کند و با گذشت زمان، جذب این داروها از طریق پوست ممکن است عوارض جدی برجای بگذارد. بنابراین پیش از مصرف خودسرانه با پزشک خود مشورت کنید.

آنالوگ‌های ویتامین D

اشکال مصنوعی ویتامین D، مانند کلسیپوترین و کلسیتریول (Vectical) رشد سلول‌های پوست را کند می‌کند. این نوع داروها ممکن است به‌تنهایی یا همراه با کورتیکواستروئیدهای موضعی استفاده شود. کلسی پوترین و کلسیتریول معمولاً گران‌تر از کورتیکواستروئیدهای موضعی هستند.

رتینوئید‌ها

تازاروتن یک رتینوئید موضعی است که به‌صورت ژل و کرم موجود است. مصرف تازاروتن در دوران بارداری یا شیردهی یا در صورتی که قصد بارداری وجود دارد، توصیه نمی‌شود.

لوسیون‌های دارویی

لوسیون‌های دارویی مانند شامپوها و محلول‌های حمام برای بهبود پسوریازیس پوست سر مفید هستند. برای مثال، شامپوهای اسید سالیسیلیک باعث کاهش پوسته‌پوسته شدن پسوریازیس سر می‌شوند. این شامپوها ممکن است به‌تنهایی یا برای افزایش قدرت نفوذ سایر داروها به پوست استفاده شوند.

آنترالین

آنترالین کرمی است که برای کند کردن رشد سلول‌‌های پوست استفاده می‌شود. همچنین می‌تواند پوسته‌ها را از بین ببرد و پوست را صاف‌تر کند. این فراوردهٔ موضعی برای صورت یا اندام تناسلی در نظر گرفته نشده است. آنترالین می‌تواند پوست را تحریک کند و باعث تغییر رنگ شود.

کل تار

قطران زغال سنگ یا کل تار، پوسته‌پوسته شدن، خارش و التهاب را کاهش می‌دهد و در اشکال مختلف مانند شامپو، کرم و روغن در دسترس است. این محصولات ممکن است پوست را تحریک کنند یا لباس و ملحفه را لکه‌دار کنند. همچنین، در دوران بارداری و شیردهی توصیه نمی‌شوند.

داروهای خوراکی و تزریقی 

این داروها به‌منظور درمان موارد شدید پسوریازیس استفاده می‌شوند. داروهای این دسته شامل کورتون‌ها، رتینوئیدها و داروهای تضعیف‌کنندهٔ سیستم ایمنی هستند که با تأثیر بر سیستم ایمنی بدن شما به درمان پسوریازیس و مهار اثرات آن کمک می‌کنند.

کورتیکواستروئیدها (کورتون‌ها)

کورتیکواستروئیدها داروهای ضدالتهابی هستند که ممکن است پزشک در صورت وجود پلاک‌های پسوریازیس مداوم و کوچک بر پوست شما، تزریق تریامسینولون را پیشنهاد دهد.

رتینوئیدها

رتینوئیدها داروهایی هستند که برای کاهش تولید سلول‌های پوست استفاده می‌‌شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل خشکی پوست و درد عضلانی باشد. این داروها در دوران بارداری یا شیردهی یا اگر قصد بارداری دارید، توصیه نمی‌شود. از داروهای این دسته می‌توان آسیترتین را نام برد.

بیولوژیک

این داروها که معمولاً به‌صورت تزریقی تجویز می‌شوند، سیستم ایمنی را به‌گونه‌ای تغییر می‌دهند که چرخهٔ بیماری مختل شود و سپس علائم و نشانه‌های بیماری را در عرض چند هفته بهبود می‌بخشند. تعدادی از این داروها برای درمان پسوریازیس متوسط ​​تا شدید در افرادی که به درمان‌های خط اول پاسخ نداده‌اند، تأیید شده‌اند. اتانرسپت و اینفلیکسیماب از داروهای این دسته هستند.

متوترکسات

این دارو معمولاً به‌صورت هفتگی تجویز می‌شود، تولید سلول‌های پوست را کاهش می‌دهد و التهاب را سرکوب می‌کند. افرادی که به مدت طولانی متوترکسات مصرف می‌کنند، نیاز به آزمایش مداوم برای شمارش گلوبول‌های خون و عملکرد کبد دارند.

سیکلوسپورین

این دارو به‌صورت خوراکی برای پسوریازیس شدید مصرف می‌شود، سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند و از نظر اثربخشی مشابه متوترکسات است. اما توجه داشته باشید که نمی‌توان به‌طور مداوم بیش از یک سال از آن استفاده کرد. افرادی که در درازمدت سیکلوسپورین مصرف می‌کنند، نیاز به آزمایش مداوم برای نظارت بر فشار خون و عملکرد کلیهٔ خود دارند.

درمان غیردارویی

برای درمان غیردارویی پسوریازیس از فتوتراپی یا پرتودرمانی با استفاده از امواج فرابنفش استفاده می‌شود.

درمان صدفک با فتوتراپی، نیازمند یک متخصص پوست است. سال‌هاست که درمان پسوریازیس با فتوتراپی و تابش اشعهء ماورای بنفش (UV) به‌منظور کنترل ضایعات پوستی پسوریازیس مفید شناخته شده است. فتوتراپی به‌تنهایی یا همراه با داروها، خط اول درمان پسوریازیس با شدت متوسط ​​تا شدید است. این مداخلهٔ درمانی به‌صورت قرار دادن پوست در معرض مقادیر کنترل‌شدهٔ نور طبیعی یا مصنوعی بوده و درمان‌های دوره‌ای و مکرر لازم است. در مورد فتوتراپی خانگی با پزشک خود صحبت کنید.

تغذیه و مکمل

رژیم غذایی

اگرچه رژیم غذایی خاصی برای این بیماری وجود ندارد، ولی برخی از بیماران مبتلا اظهار می‌کنند که برخی از غذاها علائم آن‌ها را بهتر و برخی دیگر بدتر می‌کنند. تعیین اینکه دقیقاً چه عواملی علائم پسوریازیس را تغییر می‌دهد دشوار است؛ زیرا شرایط هر فردی در نوسان است و به همین دلیل تصمیم‌گیری را با مشکل رو‌به‌رو می‌کند.

بیماران مبتلا به بیماری صدف ممکن است به گلوتن (پروتئینی که در گندم و جو چاودار وجود دارد) نیز حساس باشند؛ در نتیجه، نباید نقش رژیم غذایی در بیماری پسوریازیس را نادیده بگیرید. گاهی در افراد مبتلا، اجتناب یا کاهش مصرف گلوتن ممکن است علائم را کاهش دهد. کاهش وزن با رژیم کم‌کالری به‌عنوان مکمل درمان پزشکی استاندارد برای بزرگسالان دارای اضافه وزن یا چاق (شاخص تودهٔ بدنی BMI ≥25) مبتلا به این بیماریتوصیه می‌شود.

مکمل‌ها

با توجه به نبود اطلاعات دقیق و معتبر در مورد اثربخشی و عوارض اکثر این مکمل‌ها، از مصرف خودسرانهٔ آن‌ها اجتناب کرده و تنها با تأیید و تجویز پزشک از آن‌ها استفاده کنید.

فرآورده‌های طبیعی

آلوئه‌ورا

بر اساس برخی مطالعات، آلوئه‌ورا به کاهش قرمزی و پوسته‌پوسته شدن ناشی از پسوریازیس کمک می‌کند. در صورت تأیید پزشک معالج برای مصرف این دارو، می‌توانید از کرم‌های حاوی آن روزی سه بار استفاده کنید.

امگا۳

مکمل‌های روغن ماهی خوراکی در ترکیب با درمان UVB ممکن است میزان تظاهرات پوستی را کاهش دهند. مالیدن روغن ماهی روی پوست آسیب‌دیده و پوشاندن آن با یک پانسمان به مدت شش ساعت در روز و تا چهار هفته ممکن است باعث بهبود حالت پوسته‌پوسته شود. با این حال، باید از این درمان تحت نظارت پزشک استفاده کرد.

زندگی با بیماری صدف

خودمراقبتی

برای حفظ سلامتی و مراقبت از خود، بهتر است نکات زیر را درنظر داشته باشید:

• به‌صورت روزانه حمام کنید.
• پوست خود را مرطوب نگه دارید.
• قبل از خواب مناطق آسیب دیدهٔ پوست را مرطوب کنید و با پوشش پلاستیکی بپوشانید.
• پوست خود را در معرض نور خورشید قرار دهید (پوستی را که تحت تأثیر پسوریازیس قرار نگرفته است، با کلاه، لباس یا کرم ضد آفتاب با فاکتور محافظت در برابر آفتاب (SPF) حداقل 30 محافظت کنید).
• از خاراندن پوست خود بپرهیزید.
• سیگار نکشید.
• سعی کنید بدن خود را در معرض هوای گرم قرار ندهید.

بارداری

انتخاب درمان‌های دارویی که کمترین خطر را برای جنین دارند، مسئله اصلی کنترل بارداری در زنان مبتلاست. در حالت ایده‌آل، زنان باید سعی کنند زمانی که در دورهٔ بهبودی هستند و دارو را قطع کرده‌اند، برای بارداری برنامه‌ریزی کنند. از آنجایی که بسیاری از زنان مبتلا به پسوریازیس متوسط ​​تا شدید به بهبودی کامل نمی‌رسند، به تعویق انداختن بارداری تا یک دوره بهبودی کامل منطقی نیست. برای انتخاب بهترین روش درمان و داروهای مصرفی، در صورت اقدام برای بارداری پزشک خود را در جریان قرار دهید.

ورزش

به دلایل مختلف ابتلای شما به پسوریازیس ممکن است باعث کاهش تمایل شما به ورزش کردن شود. پلاک‌ها و ضایعات پوسته‌پوسته ممکن است احساس ناخوشایندی برای شما ایجاد کنند و از سوی دیگر عود بیماری با ایجاد احساس خستگی، ممکن است انگیزهٔ شما برای ورزش کردن را کاهش دهد؛ با این حال فراموش نکنید دلایل بسیار زیادی برای ورزش کردن وجود دارد.

ورزش در بیماری پسوریازیس اهمیت زیادی داشته، باعث کاهش تعداد دفعات عود بیماری می‌شود و همچنین کیفیت زندگی افراد را بهبود می‌دهد. در زمان شعله‌ور شدن بیماری، رفتن به باشگاه کمی چالش‌برانگیز است؛ به‌ویژه اگر نمی‌خواهید یا نمی‌توانید پلاک‌های خود را بپوشانید. سعی کنید به سایرین این اطمینان را بدهید که پسوریازیس واگیردار نیست و ورزش شما در کنار آن‌ها خطری نخواهد داشت.

اگر میلی به ورزش در باشگاه ندارید، می‌توانید در پارک یا محلهٔ خود قدم بزنید یا دوچرخه‌سواری کنید؛ حتی در خانه طناب بزنید یا روی تردمیل بدوید. در مورد لباس‌های ورزشی هم بهتر است از پارچه‌های سبک مانند پنبه که به پوست اجازهٔ نفس کشیدن می‌دهند، استفاده کنید. در زمان شنا هم به دو دلیل بهتر است از لباس کامل برای محافظت از ضایعات و پوست بدن در برابر کلر موجود در آب استخر و پوشاندن پلاک‌ها استفاده کنید.

سلامت روان

عوارض پسوریازیس ازجمله پوسته‌پوسته شدن و قرمزی پوست روی صورت، گردن و سایر قسمت‌های بدن، در طولانی‌مدت می‌تواند استرس‌های روانی شدیدی را بر افراد مبتلا به پسوریازیس تحمیل کند.

استرس می‌تواند باعث عود بیماری شود. به همین دلیل، لازم است کنترل استرس را یاد گرفته و حتی می‌توانید با پزشک خود در این زمینه صحبت کنید. با توجه به تظاهرات پوستی بیماری، افراد مبتلا ممکن است به درجاتی از استرس، اضطراب و افسردگی دچار شوند؛ بنابراین در صورت بروز این مشکلات، گفت‌وگو با تراپیست یا روان‌پزشک مفید است. درمان پسوریازیس نیاز به همکاری بین رشته‌ای بین متخصص پوست و روانشناس یا روانپزشک در راستای مقابله با اثرات جسمی و روانی همراه با این اختلال است.

درمان موفقیت‌آمیز علائم جسمی پسوریازیس اغلب منجر به بهبود اثرات روانی آن می‌شود. در صورتی‌که احساسات خوشایندی را تجربه نمی‌کنید و فکر می‌کنید این بیماری روان شما را تحت تأثیر قرار داده است، متخصصان روانپزشکی حتماً می‌توانند در این زمینه به شما کمک کنند. 

داروها

• اتانرسپت
• آدالیمومب
• بتامتازون
• ویتامین D
• تازاروتن
• آسیترتین
• تاکرولیموس
• سیکلوسپورین
• متوترکسات
• آنترالین
• کل تار‌